اگر دولت قیمت بنزین را به فرض مثال 10 تا 20 هزار تومان اعلام کند و سهم هر فردی 15 لیتر بنزین باشد، 150 تا 300 هزار تومان پول به او تعلق گرفته است و سهم یک خانواده 5 نفره از بنزین ماهانه حدود یک میلیون و 200 هزار تا یک میلیون و 500 هزار تومان می‌شود.
در حال حاضر دولت سوبسید به بنزین اختصاص می‌دهد. افرادی که ماشین دارند از سهمیه ماهانه 60 لیتر دولت استفاده می‌کنند، اما افرادی که خودرو ندارند از سوبسید بنزین محروم هستند. افراد فاقد خودرو از این سوبسید محروم هستند درحالی‌که گرانی‌های ناشی از اختصاص این سوبسید در زندگی روزمره به آن‌ها تحمیل می‌شود. درباره این موضوعات بحث‌هایی مطرح شده است، اما نه طرحی تصویب شده و نه دولت لایحه‌ای به مجلس آورده است. برای اجرای این پیشنهاد، مردم باید به این باور برسند که این طرح نه تنها برای افراد آسیب‌پذیر مشکل ایجاد نمی‌کند، بلکه به نفع آن‌ها خواهد بود. در صورت وجود این باور در جامعه است که می‌توان این طرح را به مرحله اجرا رساند.
افزایش قیمت بنزین در برنامه هفتم توسعه پیشی‌بینی نشده است و دولت نیز نمی‌تواند خارج از قانون اقدام به افزایش قیمت بنزین کند.
برای هر اقدامی درباره قیمت بنزین باید ذهن جامعه اقناع شود در غیراین‌صورت تمام طرح‌ها با مشکل روبه‌رو می‌شوند؛ بنابراین مسئولان امر بهتر است قبل از اجرای هر تصمیمی مردم را توجیه و همراه کنند. برای عرضه بنزین با قیمت 1500 یا 3000 تومان هیچ منطقی وجود ندارد. در حال حاضر دولت بنزین را 20 تا 30 هزار تومان خریداری و با قیمت 1500 تا 3000 تومان عرضه می‌کند. دولت امکان ادامه این روند را ندارد. دولت پول ندارد که با این روند ادامه دهد. در حال حاضر دولت این سوبسیدها را به پولدارها پرداخت می‌کند و فقرا که خودرو ندارند، سهمی از این سوبسید ندارند. اگر عدالت باشد باید همه از این سوبسید استفاده کنند.
در شرایط فعلی قیمت‌ها به بنزین و دلار گره خورده و با افزایش قیمت بنزین، قیمت کالاهای دیگر هم افزایش می‌یابد. با این حال بحث مصرف است. کسی که در حال مصرف یک کالا یا محصول است باید قیمت واقعی آن را بپردازد. در حال حاضر هزینه واقعی بنزین پرداخت نمی‌شود و از ابتدا این ذهنیت را برای جامعه به وجود آوردند که می‌شود بنزین را مفت ارائه کرد. اشکالی ندارد بنزین را به همه مفت ارائه کنند به شرط آنکه سهم افرادی که خودرو ندارد هم در نظر گرفته شود.