محمدحسین امید-رئیس دانشگاه تهران: زمانی سرانه آب کشور، بیشتر از 4500 مترمکعب بود اما امروز این رقم به زیر 1000 مترمکعب رسیده که نشاندهنده کمبود شدید آب است. در فلات مرکزی، این شاخص به 600 نزدیک میشود، یعنی با مرز بحران مطلق فاصلهای نداریم. در 50 سال گذشته حدود 200 میلیارد مترمکعب آب تجدیدناپذیر مصرف شده، تقربیا تمام تالابها و دریاچهها را از دست دادهایم و به دلیل برداشتهای بیرویه آبهای زیر زمینی، فرونشست زمین در برخی نقاط ایران به 30 سانتیمتر رسیده است. با وجود ممنوعیت برداشت آب در مناطق دچار بحران و کمبود آب، اگر یک قطره آب هم برداشت نشود، 200 سال طول میکشد تا سفرههای آب زیرزمینی احیا شود. برای تمام ناترازیها دو راه حل (تولید بیشتر و کاهش مصرف) وجود دارد، اما این موضوع، درباره کمبود آب صدق نمیکند، چرا که در مورد کمبود برق و سایر موارد میتوان با تولید بیشتر و مصرف کمتر، موضوع را کنترل کرد، اما تولید آب نداریم. باید برداشت از منابع آب تجدیدپذیر را به 40 درصد محدود کنیم. این به معنای تغییر الگوی کشت، حذف اراضی با کیفیت پایین و اصلاح مصرف در مصارف شهری و صنعتی است و اگر در سه سال باقیمانده از برنامه هفتم این موارد رعایت نشود، با بحران فرونشست شدید و تخریب زیرساختها روبهرو خواهیم شد. درمانها و حل مسائل در بخش آب، همه از نوع برگشتن به مبانی، انجام ندادن کار به جای انجام دادن کار و کنترل مصرف است و اگر این گفتمان در محیطهای دانشگاهی پیگیری شود من معتقدم میتوان کاری را از پیش برد. باید خطرات را گوشزد کنیم، باید بگوییم امنیت کشور به خاطر از بین رفتن امنیت آب در معرض خطر است و باید بقبولانیم که راه حل مشکل، انتقال در حد وسیع نیست و این انتقالهای بیرویه راه حل مساله نیست. هر کس در هر کجای ایران درباره موضوع آب و محیط زیست و اقلیم میتواند حرفی بزند، باید صدای خود را بلند کند و بگوید که اوضاع چقدر بد است و چقدر میتواند بدتر شود و چقدر میتواند از کنترل خارج شود، اگر اقدام فوری صورت نگیرد، خیلی زود برای جبران خیلی دیر خواهد شد و امنیت آبی که امنیت کشور است در خطر جدی خواهد افتاد.