تا قبل از انقلاب توسعه پتروشیمی محدود بود گرچه در سال‌های 1337 تا 1357 تلاش‌های زیادی در این حوزه صورت گرفت اما تنها 7 محصول در آن زمان تولید می‌شد اما در کل از لحاظ کاتالیست، طراحی و اجرا و تجهیزات صنعت صددرصد وابسته بودیم، به لحاظ نیروی انسانی نیز اوضاع خوب نبود، درواقع هسته اصلی اداره پتروشیمی به دست خارجی‌ها بود.بعد از انقلاب صنعت پتروشیمی توسط مهندسان اداره شد، از سال 57 تا پایان 1402 شاهد بودیم که تعداد مجتمع‌ها به عدد 75 رسیده و از 1.5 میلیون تن تولید و 2 میلیون تن ظرفیت به 94 میلیون‌تن رسیده و تا پایان سال از مرزی 95 میلیون تن عبور خواهیم کرد.امسال 12 طرح در پتروشیمی در دستور کار است که از این تعداد NGL3200 از جمله طرح‌های زیست محیطی بوده است که عمده گازهای غرب کارون از این مسیر جمع آوری خواهد شد. متان به شبکه سراسری و C2+ به عنوان خوراک پتروشیمی مصرف می‌شود.در مکران از جمله مناطق ماندگار پتروشیمی در جنوب شرقی‌ترین منطقه که ویژگی ممتازی دارد، پی ریزی شد و تا پایان برنامه هشتم به 20 میلیارد یورو حجم سرمایه گذاری در این منطقه می‌رسیم.فعالیت‌های جانبی در شهرک‌های پایین دست در مجاورت طرح‌های بالادست یعنی متانول هدایت می‌شود و تا محصول نهایی پتروشیمی به بازار عرضه می‌شود. همچنین بازچرخانی 100 درصدی پساب بدون بازگشت به دریا از جمله مختصات این شهرک است و انتظار می‌رود از جمله هاب هایی باشد که برای سایر مناطق الگو شود. طرح نیروگاه برق از دیگر دستاوردهای این منطقه است.مکران نسبت به دیگر مناطق دارنده مجتمع‌های پتروشیمی به بازارهای جهانی نزدیک‌تر است، پاکستان و افغانستان و حتی با اجرای خط ریلی آسیای میانه از جمله بازارهای محصولات پتروشیمیایی این منطقه هستند.انتظار می‌رود زیرساخت ریلی به همسایگان شرقی تمام شود و تا در بلندمدت محصولات آزادانه به بازارهای هدف ارسال شود. پتروشیمی بزرگ‌ترین صنعت استان سیستان و بلوچستان است و علاوه بر شغل؛ پرهیز از صادرات محصولات خام و نیمه خام را خواهیم داشت. ایجاد ارزش افزوده از محصولات خام و نیمه خام و تولید محصول نهایی از جمله مختصات تولید در این منطقه است.در انتهای دهه 80 و ابتدای دهه 90 مسأله ای مبنی بر ضرورت توسعه سواحل مکران مورد برسی قرار گرفت و در بهار سال 90 مصوب شد هاب پتروشیمی ایجاد شود.
