علی بیگدلی- ایران سالیانه مبلغ گزافی به چین و البته هندوستان تخفیف می دهد تا از این طریق نفتِ ایران تحریم های بین المللی را دور بزند.واقعیت این است چین فقط به جیب خود نگاه می کند و بس! وقتی ایران برای ورود به بازار جهانی نفت محدودیت زیادی دارد، هزینه مبادله در اقتصاد به خودیِ خود زیاد می شود و به همین دلیل از سود کافی از نفت که منبع اصلی مان است، محروم می شویم.در واقع چینی ها چون می دانند چاره ای جز معامله با آنها نداریم هر چه در چنته دارند را به ما تحمیل می کنند. به طوریکه سالیانه کالاهای چینی که به ایران می آیند، با کالاهایی که به ژاپن، اروپا یا آمریکا صادر می کنند به لحاظ کیفیت زمین تا آسمان فرق دارند. در واقع چینی ها محصولات بنجل شان را به ما می فروشند. همچنین وقتی قدرت انتخاب ما محدود به یکی دو کشور می شود، چین سوءاستفاده می کند. یعنی چه؟ مثلاً بانک های چینی برای اینکه برای ایران 100 دلار گشایش اعتبار داشته باشند، 20 دلار اضافه بر سازمان دریافت می کنند که نرخ بسیار بالایی در سرانه سالانه به شمار می رود.به عنوان کسی که از هرگونه انحصار در اقتصاد مخالفم، حالا چه انحصار دولتی، چه انحصار خصوصی و چه انحصار خصولتی باشد. در رابطه های خارجی هم محصور کردن اقتصاد به نفع انحصارگر است. امروز خودِ مقامات اعلام کرده اند که بابت خرید نفت به چین سالانه میلیاردها دلار به چین تخفیف می دهیم تا از این طریق بتوانیم در موقعیت تحریم صادرات نفتی داشته باشیم. نتیجه گیری این است، باید متوجه منافع ملی شویم و در چارچوب آن حرکت کرده و تصمیم گیری کنیم و به شدت با خودتحریمی مقابله کنیم.وقتی رابطه با جهان مخدوش می شود، چین به عنوان یکی از معدود گزینه ها برای واردات و صادرات بدل می شود که خب! این حالت به چینی ها این فرصت را می دهد که بخواهند به اشکال مختلف سوءاستفاده کنند.
