یادداشت /به قلم پژمان علی پور:
یادداشتی درباره تنگ‌سرخ؛ وفاق دولت با مردم در نخستین میدان اعتماد
آنچه در بیست‌ویکم تیرماه ۱۴۰۴ در منطقه تنگ‌سرخ شهرستان بویراحمد رخ داد، تنها یک اعتراض محلی یا وقفه‌ای در روند عمرانی یک سد نبود؛ بلکه صحنه‌ای برجسته از مواجهه‌ی دولت تازه‌نفس با انباشت بی‌اعتمادی سالیان و آزمونی برای سنجش وزن واقعی شعارهای دولت وفاق و اصلاح در میدان عمل بود.
در این رخداد، مردم خسته از بی‌توجهی‌های مزمن، با حضور گسترده‌ای متشکل از کشاورزان، دامداران، مالکان، زنان و حتی کودکان، آرام اما مصمم در برابر پروژه‌ای که تصور می‌کردند ادامه‌اش بدون رعایت حقوقشان خواهد بود، صف بستند و برای ساعاتی فعالیت عمرانی را متوقف کردند. آنچه این حرکت را از نمونه‌های مشابه متمایز می‌کرد، نه تنها گستره‌ی مردمی آن، بلکه نحوه پاسخ دولت به این وضعیت بحرانی بود.
در لحظه‌ای که بسیاری از دولت‌ها ممکن است به سکوت یا برخورد روی آورند، دولت دکتر مسعود پزشکیان تصمیم گرفت شنیدن را جایگزین تحکم کند. فرماندار شهرستان بویراحمد، مهندس منوچهر محمدی، به‌جای نشستن در دفتر، مستقیم در میان مردم ایستاد. او پای صحبت‌ها نشست، درک کرد، گوش سپرد و به‌جای تکرار وعده‌های کهنه، از جانب عالی‌ترین مقامات استان سخن گفت. حضوری که نه شعاری، بلکه همراه با تصمیمی الزام‌آور برای دستگاه‌ها بود: مهلت یک‌ماهه برای تشکیل جلسات هفتگی، پیگیری مستمر، و پاسخ عملی به مطالبات معوق.
این حضور و این سبک مواجهه، در قامت یک اقدام سیاسی، نشانگر پویایی تازه‌ای در رفتار مدیریتی دولت است. استاندار محترم استان کهگیلویه و بویراحمد، دکتر یدالله رحمانی، که با رویکرد اصلاحی، توسعه‌محور و اجتماعی در صدر مدیریت استان قرار گرفته، هماهنگ با بدنه‌ی میانی، نشان داده است که به‌دور از محافظه‌کاری‌های گذشته، تصمیم دارد در کنار مردم و نه در برابر آنان بایستد.
این نگاه به بطن بافت اجتماعی می تواند بخشی از ذهنیت مردم نسبت به مدیریت سال های گذشته در استان را تغییر داده و به تقویت اعتماد سازی کمک کند.
اما فراتر از یک واقعه اجرایی، تنگ‌سرخ یک نشانه است. نشانه‌ای از تغییر رفتار دولت با مردم، بازسازی سرمایه اجتماعی، و بازگشت تدریجی اعتماد عمومی. وقتی دولت با مردم به زبان خودشان، با حضور فیزیکی، نه صرفاً با بیانیه و سخنرانی مواجه می‌شود، امید به تحول جان می‌گیرد. همین حضور، همین شنیدن، همان چیزی است که سال‌ها نبودش، زخم زده بود بر پیکر اعتماد ملی.
تجربه‌ی تنگ‌سرخ نشان می‌دهد دولت جدید، در نخستین ماه‌های خود، به‌درستی درک کرده است که برای عبور از ورشکستگی سرمایه اجتماعی، نمی‌توان با سازوکارهای فرسوده گذشته پیش رفت. دولت وفاق، اگر بخواهد نامش را در حافظه مردم حک کند، باید پیوند خود را با مردم از کف میدان بسازد؛ با شجاعت، صداقت، و حضور. و تنگ‌سرخ، نخستین گام همین مسیر بود.
