امیرحسین روان مهندس معمار: یک شهر، با طراحی خوب، ترکیبی موفق از برنامه ریزی شهری و معماری است که در گرو هم افزایی بوجود آمده است ومی تواند یک محیط اجتماعی، اقتصادی و اکولوژیکی با کیفیت مطلوب را برای شهروندان خود فراهم کند.با توجه به اینکه بیش از 4 میلیارد نفر در شهرها زندگی می‌کنند و انتظار می‌رود جمعیت شهری تا سال 2050 دو برابر شود، شهرها برای مقابله با این رشد سریع باید مستقبل نوآوری باشند. یک شهر هوشمند از فناوری، برای بهبود خدمات، پایداری زیست محیطی، و کیفیت زندگی شهروندان خود استفاده می‌کند. و لذا برنامه ریزی شهری هوشمند نقش تعیین کننده‌ای در بقاء شهر دارد. شهرهای هوشمند جدید با برنامه ریزی طرح‌های نوآورانه و بهبود کیفیت زندگی ساکنان خود کشور را در نقشه جهانی آتی قرار می‌دهند.در بافت پیچیده تمدن، شهرها منعکس کننده پیشرفت‌های اجتماعی، فرهنگی و تکنولوژیکی ما هستند. قرن گذشته که با پیشرفت سریع فناوری و تغییر نیازهای اجتماعی شاخص شد، شاهد ظهور مراکز شهری جدید بوده است. این مراکز از ابتدا برای تجسم چشم اندازهای خاص طراحی شدند تا برنامه ریزان شهری بررسی کنند آیا می‌توانند به سؤالات پیچیده در مورد پایداری زیست محیطی، کیفیت زندگی و نوآوری پاسخ دهند؟از شهرهایی که برای رسیدگی به جمعیت بیش از حد و ایجاد فرصت‌های اقتصادی ساخته شده‌اند تا شهرهایی که برای به حداقل رساندن اثرات زیست‌محیطی و استقبال از فناوری‌های هوشمند طراحی شده‌اند، 100 سال گذشته که درس‌های زیادی در مورد توسعه شهری ارائه داده‌اند، با این حال شهرها همچنان سیستم‌های پیچیده‌ای هستند و هیچ استاندارد قابل شابلون گذاری‌ای برای همه آنها وجود ندارد زیرا از جمله متغیرهای اصلی برنامه ریزی شهری اعم از جمعیت و ترافیک و مستیل زیست محیطی و جغرافیایی، اکوسیستم منطقه‌ای و پراکندگی ذینفعان یک منطقه است. صاحبان و ساکنان شهر همه و همه از ذینفعان شهر محسوب می‌شوند. به همین دلیل، کمیته بین المللی سیستم‌های شهرهوشمند در حال توسعه مجموعه‌ای از تحلیل‌های برنامه ریزی شهری هوشمند است تا درک بهتری از الزامات برنامه ریزی شهری هوشمند ارائه دهد.
شهرنشینی پایدار کلید توسعه موفق است. درک روندهای کلیدی در شهرنشینی که احتمالاً در سال‌های آینده آشکار می‌شوند، برای توسعه پایدار، از جمله تلاش‌های ایجاد چارچوب جدیدی از توسعه شهری است. با ادامه شهرنشینی در جهان، توسعه پایدار مهمترین مبحثی است که در مدیریت موفق رشد شهری نقش آفرینی می‌کند، بویژه در کشورهای کم درآمد و با درآمد متوسط که سرعت شهرنشینی سریع‌تر پیش بینی می‌شود. بسیاری از کشورها در تأمین نیازهای جمعیت شهری رو به رشد خود، از جمله مسکن، حمل و نقل، سیستم‌های انرژی و زیرساخت‌ها، و همچنین برای اشتغال و خدمات اساسی مانند آموزش و مراقبت‌های بهداشتی با چالش‌هایی مواجه خواهند شد. سیاست‌های یکپارچه برای بهبود زندگی ساکنان شهری نیاز اصلی است، در حالی که پیوند بین مناطق شهری و روستایی را نیز بایستی تقویت کرد و هماهنگی‌ای در روابط اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی موجود آنها ایجاد کرد.
یک شهر ایده آل از دیرباز موضوع بحث معماران و شهرسازان بوده است. علاوه بر هویت زیباشناختی و میراث فرهنگی، کیفیت زندگی در هر شهر شاید مهمترین نشانگر مورد بررسی در شهر است. امسال، واحد اطلاعات اکونومیست جهانی شاخص زیست‌پذیری جهانی 2024 خود را منتشر کرده است و شهرهایی را که در این جست‌وجوی مستمر برتر هستند، نشان می‌دهد. وین برای سومین سال متوالی به عنوان قابل زندگی‌ترین شهر جهان رتبه بندی شد. شهرهای اروپایی کپنهاگ، زوریخ و ژنو نیز به دلیل جمعیت کوچکترشان در رتبه‌های بالایی قرار دارند که به کاهش میزان جرم و جنایت و ازدحام کمتر اشاره دارد. در مقایسه با رتبه بندی سال 2023، شهرهای آمریکای شمالی و استرالیا به دلیل بحران مسکن کمرنگتر شده‌اند.این ارزیابی 173 شهر را از سراسر جهان رتبه بندی می‌کند. هر شهر بر اساس 30 عامل کمی و کیفی با ارزیابی 5 دسته: ثبات، مراقبت‌های بهداشتی، فرهنگ و محیط زیست، آموزش و پرورش و زیرساخت امتیازدهی می‌شود. نمرات بر اساس داده‌های خارجی، تحلیلگران داخلی و ذینفعان شهر است.با استفاده از برنامه ریزی شهری به عنوان وسیله‌ای برای ایجاد اصلاحات اجتماعی، طراحی و ایجاد فضاهای امن و عادلانه برای شهروندان از طریق پروژه‌های شهرداری می‌تواند با فضا سازی شهری، بهبود امکانات آموزشی و حمل‌ونقل، توسعه فضای سبز، پارک‌ها و عرصه‌های ورزشی توانایی معماری و برنامه‌ریزی را به عنوان رویکردی برای ارتقای زندگی عمومی در یک شهر نشان دهد و یک استراتژی آتی برای دستیابی به اهداف بزرگ جهت حفظ یک زندگی با کیفیت بالا پیشنهاد کند تا بتوان حفظ اقتصاد شکوفا و ایجاد فرصت و فضای رشد برای نسل‌های آینده را در شهر ایجاد نمود.
