سال 1401 بعنوان سال ” تولید دانش بنیان و اشتغال آفرین” نامگذاری شد. برای توسعه تولید دانش بنیان. هدف اینست که تولید مبتنی بر مغز افزار و دانش جایگزین تولید مبتنی بر منابع شود. نسبت ارزش به وزن صادرات غیر نفتی کشور نشان دهنده ارزش پائین این صادرات است . اگر صادرات نفتی را هم به این اضافه کنیم، خام فروشی چربش بسیاری بر کالای دانشی پیدا خواهد کرد. تولید دانش بنیان کمک می‌کند که این نسبت افزایش یابد و محصول فکر و دانش ایرانی صادر شود. طبعاً از این فرایند انتظار اشتغال آفرینی هم می‌رود. معاونت علمی و فن آوری ریاست جمهوری از ابتدای آن سال فعال شد و به میدان آمد برای ثبت و سازمان دهی این شرکتهای عموماً خصوصی از یک طرف و تشویق و کمک به آنها از طرف دیگر.
این تلاش همچنان ادامه دارد اما در این میان نباید از جفائی که به این شرکتها روا داشته می‌شود چشم پوشید. تلویزیون روزی نیست که خبری از دستاوردهای این شرکتها نداشته باشد؛ در واقع نمی‌تواند نداشته باشد. در کمال شگفتی اما وقتی نوبت به تهیه گزارش و معرفی این شرکتها و یا مصاحبه با مدیران آنها (فقط در حد چند ثانیه) می‌رسد نام شرکت از خبر و زیر نویس حذف می‌شود. این رفتار تلویزیون جمهوری اسلامی که متعلق به جمهور مردم ایران است به هیچ وجه قابل توجیه و قابل فهم نیست. این در حالیست که وقتی نوبت به معرفی مدیران و مسئولین دولتی می‌رسد نام افراد و عنوان کامل سازمانی ایشان گفته می‌شود و یک کلمه هم از قلم نمی‌افتد و روزی نیست که یکی از آنها برای مصاحبه خبری به جام جم دعوت نشوند.
در اینجا باید از مسئولین تلویزیون پرسید که ذکر نام یک شرکت خصوصی در تلویزیون چه اشکالی دارد؟ مگر نمی گوئیم که کار با ارزشی انجام داده‌اند و محصول دانشی تولید کرده‌اند؟ مگر ارزش افزوده خلق نکرده‌اند؟ مگر سهم خود را در ایجاد اشتغال ادا نکرده‌اند؟ مگر قبول نداریم که اینها مستحق معرفی و تشویق هستند؟ مگر تلویزیون مال همه مردم و از جمله این فعالان بخش خصوصی نیست؟ چرا وقتی نوبت به بخش خصوصی می‌رسد نام و عنوانشان نامحرم می‌شود؟ دیگرانی که به تلویزیون دعوت می‌شوند و معرفی می‌شوند، چه تخم دو زرده‌ای می‌کنند که این بخش خصوصی نکرده؟ آیا حدس نمی‌زنیم که شاید فایده این شرکتهای کوچک خصوصی برای جامعه از مدیران اتو کشیده که هر روز به جلوی دوربین ظاهر می‌شوند بیشتر باشد؟ راندمان و بهره وری در این شرکتهای کوچک و چابک بیشتر است یا در سازمان‌های عریض و طویل دولتی و شبه دولتی؟ مگر قرار نبود کارکنان دولت نوکر مردم باشند؟ مگر بخش خصوصی مردم نیستند؟ چطور است که نوکر به تلویزیون در رفت و آمد است اما مصاحبه با ارباب چند ثانیه بیشتر طول نمی‌کشد و دقت می‌شود که لوگو یا شمایلی از شرکت در تصاویر نباشد؟ آنهم اربابی که تاج سر است و باعث افتخار کشور و برای رشد اقتصادی و توسعه کشور تلاش می‌کند. تلویزیونی که با پول نفت همین مردم پا بر جاست و دولتمردانی که از دسترنج و مالیات همین مردم حقوق می‌گیرند.
