مسعود دانشمند: به تازگی به تصویب مجلس رسید اما در این باره سؤال نخستی که باید پاسخ داده شود این است که اصلاً چرا ما می‌خواهیم دو روز در هفته تعطیلات داشته باشیم؟ اولین پاسخی که ارائه می‌شود این است که هدف از تعطیلات 2 روزه، افزایش زمان استراحت مردم، افزایش آرامش جامعه و البته صرفه جویی در منابع انرژی کشور است. درواقع افزایش یک روز تعطیلات به غیر از جمعه با توجیهات اینچنینی همراه است که این تعطیلات باعث کاهش رفت و آمد، کاهش استفاده از بنزین، کاهش ترافیک، کاهش مصرف برق و امثالهم است. اگر این فلسفه لزوم تعطیلات را بپذیریم، وارد این مرحله می‌شویم که این تعطیلات در چه روزی باشد. مدت‌هاست که تنش بین مقامات کشور و نمایندگان مجلس درمورد تعطیلی پنجشنبه، شنبه یا یکشنبه بر قرار است. اما روش انتخاب یک روز تعطیل بین این روزها، این نیست که افراد به علت منافع سیاسی یا حزبی با یکدیگر درگیر شوند، بلکه انتخاب روز تعطیل باید بر این اساس باشد که ببینیم بهینه‌ترین روز برای تعطیلات چه زمانی است.
پنجشنبه را نمی‌توان بهینه‌ترین گزینه برای تعطیلات دانست. طی روز پنجشنبه همه کشورهای اطراف ما و کشورهای اروپایی مشغول کار هستند. روز شنبه‌ای هم که همه کشورهای اروپایی تعطیل هستند، ما سر کار می‌رویم. این ترکیب ناهماهنگ با جهان به شکل مستقیم، اقتصاد کشور را هدف می‌گیرد. این یک اتفاق واضح است که به محض تعطیلی پنجشنبه ارتباط ما به حداقل زمان ممکن می‌رسد و به عبارتی تقریباً قطع می‌شود. در روزهای پنجشنبه، جمعه، شنبه، یکشنبه و نصف روز دوشنبه، عملاً با بازارهای جهانی ارتباط نخواهیم داشت. درواقع ما عملاً، 4 روز و نیم با جهان ارتباط نداریم. فقط 2 رو و نیم برای ارتباط با جهان وقت داریم. این 2 روز و نصفی ارتباط تجاری با جهان، دقیقاً قرار است کدام بخش از اقتصاد کشور را متحول کند؟ آیا غیر از این است که چنین کاری به اقتصاد ملی کشور لطمه می‌زند؟ منطقی‌ترین کار برای حفظ همین اقتصاد آسیب پذیر در کشور ما این بود که جمعه و شنبه، تعطیل اعلام می‌شد. بدون رودروایسی بگویم بهتر است خودمان را گول نزنیم: تعطیلات در این حجم و از دست دادن بیش از 4 روز از زمان گرانبهای اقتصادی، به نفع هیچکس نیست.
برخی، موضوع تعطیلات را ساده انگاری می‌کنند یا به نحوی تعبیر می‌کنند که واقعاً عجیب است. آن‌ها می‌گویند ما که با جهان در ارتباط نیستیم پس چه فرقی دارد چه زمانی تعطیل باشد. پاسخ من به این افراد این است که اگر تا این حد کوته فکر هستید که فکر می‌کنید، چون تحریم هستیم پس باید نسبت به قطع ارتباطمان با جهان بی تفاوت باشیم، پس اصلاً کل هفته را تعطیل کنیم. اصلاً مملکت را تعطیل کنیم. تحریم‌ها دائم یکسان نیست و مشخص نیست به چه شکلی و تا چه حدی باقی می‌ماند. فرض کنید که تحریم‌ها تا حدودی برطرف شد یا مشکل بانکی ما یا مشکل ما با FATF حل شد، آن وقت قرار است چه کار کنیم؟ آیا دوباره باید روز تعطیلات را عوض کنیم و از پنجشنبه به شنبه منتقل کنیم؟ این حجم از کوتاه بینی‌ها است که اقتصاد ما را به این وضعیت رسانده است. مگر ما با کشورهای حاشیه خلیج فارس و همسایه‌های دیگرمان کار نمی‌کنیم؟ امارات شنبه و یکشنبه و عمان جمعه و شنبه تعطیل است. پاکستان و ترکیه نیز، شنبه و یکشنبه تعطیل هستند.
نیازی نیست آقایان، افق فکری خود را خیلی دور ببرند و به فکر اتحادیه اروپا باشند. ما با همین کشورهای اطرافمان هم نمی‌توانیم به علت تعطیلی‌ها در ارتباط باشیم. ما نباید خودمان را ایزوله کنیم یا مدعی شویم نمی‌خواهیم تابع همسایگان باشیم. این اسمش تابعیت نیست، بلکه هماهنگی با جهان است. ما باید حداقل با کشورهای منطقه هماهنگ‌تر عمل کنیم. حتی کشورهای مسلمان از جمله عربستان و امارات نیز سعی کرده‌اند تعطیلات خود را هماهنگ با کشورهای جهان اول تنظیم کنند تا از بازارها عقب نمانند. ما نمی‌توانیم سوار واگن قطار در حال حرکت شویم و سپس برعکس مسیر حرکت قطار در واگن بدویم تا به مقصد برسیم. این رفتار باعث می‌شود یا به در بسته آخرین کوپه برخورد کنیم یا از قطار در حال حرکت بیرون پرت شویم. اگر مایلیم در قطار در حال حرکت اقتصاد سوار شویم و با اقتصاد جهانی همگام شویم، باید با دیگر مسافران این قطار که درواقع کشورهای مختلف هستند، همراهی کنیم.
دبیرکل سابق خانه اقتصاد ایران
