دکتر منوچهر جوکار عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز: این روزها حمله‌هایی شبیه هم با مواد محترقه یکسان به چند مکان تاریخی و فرهنگی ایران آن هم به فاصله دوـ‌سه روز، نشان می‌دهد که این اقدامات تخریبی، «سازمان یافته، هدفمند و هدایت شده» توسط دشمنان تاریخ و فرهنگ ایران و یکپارچگی مردم ایران انجام گرفته است.»
شگفتا که هیچ‌کس این چنین که این جماعت ایران‌ستیز بیگانه‌دوست به تخریب و تلاشی آثار فرهنگی و تاریخی و هویتی ایرانیان اقدام می‌کنند، این‌گونه به انکار و ویرانی گذشته خود قد علم نکرده است! واقعا انسان درمی‌ماند که این گروه چه در سر دارند و اساسا نسبتی با ایران دارند و ایرانی‌اند!؟
چند سال پیش در فضای مجازی فرسته‌ای دیدم که الان در دسترسم هست ولی قصد ندارم بازنشرش کنم. در آنجا با جسارت و بی‌شرمی شگفتی‌آوری آشکارا دعوت به «اسیدپاشی»، «آتش زدن» و «تخریب با بیل و کلنگ» آثار تاریخی و فرهنگی فارسی (ایران) شده بود!
به راستی مگر این جاهای مهم تاریخی و فرهنگی محافظی، دوربینی، مانع بازدارنده‌ای ندارند؟ در جهان چند نمونه از سنگ‌نوشته خشایار شاه (گنج‌نامه همدان) و پل خواجوی اصفهان وجود دارد؟ مگر مقبره شاعران تبریز آرامگاه تنی چند از نامدارترین شاعران ایران نیست؟ مگر خانه فروغ از میراث فرهنگی و ادبی معاصر ایران محسوب نمی‌شود!؟
چرا باید این‌گونه همزمان به آنها تعرض شود و خبری هم از تعقیب و دستگیری عاملان شنیده نشود!؟ این تعرض‌های تخریبی، بسیار معنادار است و نمادهایی از ایران باستان و ایران دوره اسلامی و ایران معاصر را هدف قرار داده و اینها یعنی مخالفت با کلیت ایران در همه دوره‌ها. به هوش باشید!
من خود یک بار دیدم که نگهبان بنایی در رم ایتالیا پسر بچه‌ای را که آدامس جویده‌اش را شاید از سر بازیگوشی به دیوار بنا چسبانده بود، به سختی مواخذه کرد و احتمالا ساعت‌ها خودش و همراهانش گرفتار شدند و شاید هم مجبور به پرداخت جریمه!
آقایان مسئول میراث فرهنگی و تاریخی! شما را به هر چه محترم می‌شمارید سوگند می‌دهیم از میراث تاریخی و فرهنگی این مردم به درستی و مسئولانه نگهبانی کنید و در برخورد با انیرانی‌های به ظاهر ایرانی اندک مسامحه‌ای نکنید. آنها را شناسایی و علنی محاکمه کنید تا عبرت دیگر ایران‌ستیزان شوند. باور کنید جرم و جنایتی که این جماعت مرتکب شده‌اند، کم از دزدی و اختلاس نیست، چراکه این آثار متعلق به تمام مردم ایران و بلکه جهان در همه روزگارانند. برخی از این آثار بیش از دوهزار و پانصد سال توسط پدران ما حفظ شده‌اند تا به دست ما رسیده‌اند و اکنون ما نیز در برابر نسل‌های آینده مسئول هستیم و باید این امانت‌ها را آن‌گونه که تحویل گرفته‌ایم، سالم به دست فرزندان آینده ایران بسپاریم. ما و خودتان را شرمسار آیندگان نکنید.
