ظریف: برجام امروز اصلاً شرایط خوبی ندارد

پرستو بهرامی‌راد روزنامه نگار: گروه سیاسی: شرایط سیاست خارجی ایران در سال 1402 در گفتگو با محمدجواد ظریف، وزیر پیشین وزارت امور خارجه بررسی شده است.

برخی می‌گویند ایران درهای سیاست خارجی خودش را بر روی جهان بسته و در روابطش با اروپا در تیره‌ترین حالت قرار دارد و رابطه‌اش با آمریکا که مشخص است. چقدر این موضوع برای کشور خطرناک است چون شما از یک کلید واژه امنیتی سازی ایران استفاده کردید، به نظرتان این بستن درها که گفته می‌شود بابت امنیتی سازی است؟

من معتقدم که ما اگر تشخیص دهیم که تهدیدی که برای جمهوری اسلامی وجود دارد تهدید امنیتی‌سازی است، در زمین این تهدید بازی نمی‌کنیم. لذا می‌توانیم سیاست فعال‌تری را داشته باشیم. البته این به این معنا نیست که دست از مخالفت با آمریکا بکشیم، مخالفت با سلطه و مخالفت با استکبار می‌تواند برای کشور یک زمینه قدرتی فراهم کند، با توجه به اینکه الان قدرت دیگر صرفاً قدرت نظامی، سیاسی و اقتصادی نیست. البته قدرت‌های دیگری هم هستند مثل قدرت الهام بخشی. نگرش امروز نسبت به قدرت باید به عنوان دو کفه مهم قدرت مادی و معنایی باشد. ما این زمینه‌های قدرت را داریم و مخالفت با سلطه هم می‌تواند یکی از عوامل قدرت ما باشد، اما ما نباید مخالفت با سلطه را از حوزه سیاسی یا حوزه امنیتی اجازه دهیم، قاطی شود. حتماً آمریکا دوست دارد که مخالفت به حوزه امنیتی منتقل شود، چرا که اولاً آمریکا قدرت برتر امنیتی جهان است و ثانیاً اگر به آن حوزه منتقل شود هیچ کشوری آمادگی ندارد که در کنار ما قرار بگیرد. اما در زمانی که ما در حوزه سیاسی با آمریکا و گفتمانی رقابت می‌کنیم، حتمً آمریکا خوشحال نمی‌شود. یکی از دلایلی که اعضای تندروهای کشور ما کمتر از بنده تحریم هستند و من تحریم آمریکا و کانادا را دارم بخاطر این است که بنده در حوزه گفتمانی که حوزه مزیت نسبی ما بود، با آنها وارد جدال می‌شدم. در حوزه سخت افزاری که حوزه مزیت نسبی آمریکاست، نتیجه‌اش را دیدیم. می‌بینیم که آمریکایی‌ها خشنود نمی‌شوند از اینکه در این حوزه با آنها رقابت شود. اما رقابت در این حوزه رقابت بازنده نیست در صورتی که در حوزه امنیتی متفاوت است. در حوزه گفتمانی رقابت ما می‌تواند برنده باشد، رقابتی که ما واردش شدیم از ابتدای انقلاب و در زمانی که کمترین توان نظامی را داشتیم در دهه 60 توانستیم مقاومت را شکل دهیم و این مقاومت توانست برای اولین بار بعد از سال‌ها که اسرائیل در برابر دولت‌های عربی پیروز می‌شد، اسرائیل را به زانو در بیاورد. در سال 2000 در لبنان و هم در سال 2005 در خروج اسرائیل از غزه، هم امروز در عملیات طوفان‌الاقصی می‌بینیم که اسرائیل به رغم توان نظامی‌اش در برابر توان مقاومت که برخواسته از پیام انقلاب اسلامی و آن قدرت معنایی و گفتمانی ماست شکست خورده است. البته قدرت نظامی هم کمک می‌کند، اما اصل قضیه در دورانی شکل گرفت که ما کمترین قدرت نظامی را داشتیم. حتی در دفاع از خودمان به اذعان خود دوستان نظامی دچار مشکل بودیم، نامه‌ای که نوشتند به حضرت امام برای پایان جنگ نشان می‌دهد ما چه وضعیتی را داشتیم. اما با این حال توانستیم بزرگترین موانع را برای حاکمیت نظر اسرائیل در منطقه فراهم بکنیم. این‌ها مبانی قدرت ماست، نباید اینها را فراموش کنیم. اما ما اشتباه کردیم به نظر من نفوذ را با حضور و ورود به کنشگری آمریکا شدیم، وارد زمین بازی آمریکا و اسرائیل شدیم و توانستند ازش استفاده امنیتی‌سازی بکنند. توانستند بقیه دنیا را به وحشت بیاندازند که همراهی با ما نکنند. برای همین هست که دولت جدید هم با وجود همه تلاش‌هایی که مثل ما که تلاش کردند با آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین ارتباط داشته باشیم، بخاطر تحریم‌های آمریکا توفیق زیادی نداشته است. چین و روسیه هم تمام تحریم‌های آمریکا را رعایت می‌کنند. واقعیت این است که اگر شما بروید در همان حوزه سیاسی افشاگری و مقابله بکنید با سلطه آمریکا با جنایات اسرائیل، کارتان پیش می‌رود. ببینید آفریقای جنوبی چگونه زیبا توانسته اسرائیل را در دیوان بین المللی دادگستری محکوم بکند. بعضی‌ها می‌گویند نتیجه‌اش چیست، اگر نتیجه‌ای نداشت این همه آمریکا تلاش نمی‌کرد و اسرائیل فشار نمی‌آورد. حتماً نتیجه دارد و تاثیرگذار است. حتماً فشار بر اسرائیل ایجاد می‌کند، اما در حوزه‌ای که مزیت نسبی دارد.

به عنوان پدر پرونده برجام پیشبینی شما از این پرونده چیست؟

من هیچ‌گاه پیش‌بینی نمی‌کنم. برجام امروز اصلاً شرایط خوبی ندارد. دیدیم اتحادیه اروپا اعلام کرد که خواهان بازگشت برجام هستیم، البته امروز حتماً شرایط بازگشت برجام بسیار دشوارتر از اوایل دوران ریاست آقای بایدن است، که به نظر من صد در صد این امکان وجود داشت که مذاکره انجام شود ولی به دلایلی انجام نشد.

بعد از جنگ اوکراین و جنگ غزه شرایط امنیتی و سیاسی منطقه خیلی تغییر کرده است. با این شرایط از نظر شما سیاست خارجی ایران چه روندی را در یک دهه آینده باید طی کند؟

به نظرم ما در غزه خیلی بهتر از اوکراین عمل کردیم. با هدایت شخص مقام رهبری که از روز دوم در واقع کار را هدایت کردند، مانع از پیروزی صهیونیست‌ها برای گسترش جنگ شدند. می‌دانیم که یکی از مبانی دکترین نظامی رژیم صهیونیستی جنگیدن در خارج از مرزهای فلسطین است و با درک درست مانع این شدیم. در مورد اوکراین برداشت من اینگونه نیست، خیلی بهتر از این می‌توانستیم عمل کنیم. پوتین بازی امنیتی‌سازی آمریکا را خورد و ما هم تا حدی در دام امنیتی‌سازی روسیه در این بازی گرفتار شدیم. به نظر من بسیار بهتر از این می‌شد عمل کرد. باز هم باورم این است که ما در سال‌های آینده در صورتی می‌توانیم موفق باشیم که در سطح بین‌المللی و جهانی بدانیم شرایط جهان عوض شده، ما با معیارها، امیدها و توقعات جنگ سردی که جهان یک قطبی دارد و با تصور اینکه می‌توانیم با سرمایه‌گذاری بر روی آن قطب در برابر دیگران بجنگیم، به بن بست کشیده شده‌ایم. فکر می‌کردیم قطعنامه‌های ما را وتو خواهند کرد و نکردند، بنده توقع هم نداشتم که وتو بکنند. الان هم فکر می‌کنم تصور درست باید داشته باشیم. ما حتماً باید با روسیه و چین روابط نزدیکی داشته باشیم، اما باید روابطمان با بقیه دنیا را هم مدیریت کنیم.