سامان سفالگر روزنامه نگار: به تازگی شاهد راه اندازی قطار کانتینری دو سر بار ایران و چین بوده‌ایم. این راه اندازی همزمان با بهره برداری از فاز اول کریدور ریلی چین-ایران-اروپا صورت گرفته است. در این راستا، سید میعاد صالحی، معاون وزیر راه و شهرسازی و مدیر عامل راه آهن کشورمان در موضع گیری گفته است: “قطار کانیتنری دو سربار ایران-چین با عبور از کشورهای ترکمنستان و قزاقستان، به سمت چین و از چین به سمت ایران حرکت می‌کند“. وی تصریح کرده که قطار باری که از ایران به سمت چین حرکت کرده حامل مواد معدنی است و 10 روز قبل نیز قطاری حامل قطعات خودرو از چین به سمت کشورمان حرکت کرده است.
به گزارش «نقش اقتصاد»؛ در این راستا، بسیاری از ناظران و تحلیلگران و صاحب نظران، دیدگاه‌های مختلفی را در مورد تحولات اخیر در حوزه دیپلماسی ریلی کشورمان مطرح کرده‌اند. البته که اغلب آن‌ها این تحولات را مثبت ارزیابی کرده و حامل دستاوردهای قابل توجهی دانسته‌اند با این حال، در رابطه با راه اندازی قطار کانتینری دو سر بار ایران و چین و همچنین بهره برداری از فاز اول کریدور ریلی چین-ایران و اروپا، توجه به 2 نکته ضروری به نظر می‌رسد.
اول اینکه باید بدانیم که چین از جمله قدرت‌های نوظهور در جهان امروز است که سرمایه گذاری‌های گسترده‌ای را در حوزه کریدورهای ارتباطی انجام داده و می‌دهد. به طور خاص ابتکارهای ارتباطی این شکور نظیر “یک کمربند-یک جاده“، بر این مساله تاکید دارند که چینی‌ها با ایجاد کریدورهای مطلوب خود در سطح منطقه و جهان، سعی دارند تا حد زیادی خودشان را از زیر بار فشار و تحرکات و هژمونی قدت های غربی خارج سازند و نقشه راه معناداری را برای پیوندها و ارتباطات اقتصادی خود با کشورهای مختلف جهان ایجاد کنند. البته که چینی‌ها در این زمینه میلیاردها دلار وام و تسهیلات را نیز به کشورهایی که در حوزه ابتکارات ارتباطی آن‌ها قرار دارند، تخصیص داده‌اند و می‌دهند (جهت توسعه زیرساخت‌های ارتباطی آن‌ها). از این رو، اینکه می‌بینیم کشورمان در قالب یک ابتکار ریلی به چین متصل می‌شود و یا یکی از حلقه‌های واسطه ارتباط چین به کشورهای اروپایی با استفاده از ظرفیت‌های ریلی است، در نوع خود رویدادی مثبت و معنادار است که تداوم این قبیل روندها در ادامه راه می‌تواند حامل دستاوردها و نکات مثبت و بیشتری برای کشورمان باشد.
توجه داشته باشیم که یکی از دستورکارهای اصلی جریان‌های مختلف و معاند با کشورمان در عرصه بین المللی این است که تا می‌توانند ایران را از ارتباطات بین‌المللی‌اش محروم ساخته و این کشور را به یک کنشگر منزوی در ابعاد مختلف تبدیل کنند.
این در حالی است که توسعه دیپلماسی ریلی ایران و تبدیل شدن این کشور به یک پل ارتباطی در قالب‌های مختلف، مساله‌ای است که ضربه‌ای جدی به دستورکارهای خصمانه آن‌ها علیه کشورمان وارد می‌کند و همانطور که گفته شد، حامل مزایا و دستاوردهای قابل ملاحظه‌ای برای ایران است. در عین حال، نباید از یاد ببریم که روند منازعات و درگیریهای ژئوپلیتیک و ایدئولوژیک در عرصه نظام
بین الملل و میان قطب‌های غالب قدرت در جهان به شدت افزایش یافته است. معادله‌ای که در نوع خود فضای مساعدی از کنشگری را برای کشورمان ایجاد کرده و می‌تواند حاکمل فرصت‌های قابل توجهی برای ایران در حوزه‌های مختلف به ویژه پیوندهای اقتصادی‌اش با دیگر کشورها و بازیگران نظیر چین باشد. موضوعی که یک نمود عینی خود را در قالب توسعه پیوندها و ارتباطات ریلی کشورمان با چین و کشنگری محوری در قالب ابتکارات ارتباطی این کشور به نمایش می‌گذارد. دوم اینکه بر اساس آنچه کارشناسان و صاحب نظران می گویند، تقویت ابتکار موسوم به کریدور ریلی چین-ایران و اروپا، از دو مزیت مهم برای تجار و صاحبان حِرف و صنایع برخوردار است. اول اینکه این کریدور ارتباطی که کشورهای قزاقستان و ترکمنستان نیز در قالب آن قرار دارند، از امنیت بالایی برخوردار است و دوم اینکه این کریدور ریلی تا حد زیادی در قیاس با حمل و نق ریلی، هزنیه های ارتباط تجاری از چین به اروپا و از طریق کشوری نظیر ایران را کاهش می‌دهد.
موضوعی که نوعی مزیت ارتباطی و مالی را برای بسیاری از فعالان تجاری نوید می‌دهد و می‌تواند در رونق گیری هر چه بیشتر این خط ریلی ایفای نقش محوری داشته باشد. موضوعی که همانطور که پیشتر نیز گفته شد، حامل منافع قابل ملاحظه‌ای برای کشورمان است.
