هادی حق شناس کارشناس اقتصادی: نبود برق قبل از هر چیز به این بر می‌گردد که گاز کافی وجود ندارد. نبودن گاز کافی هم ناشی از کمبود سرمایه گذاری در کشور است. ناترازی‌های کشور در حال تبدیل شدن به یک کلاف سردرگم هستند که ابعاد پیچیده‌تری به خود می‌گیرند.
در سال 97 کشور با یک اتفاق مواجه شد؛ ایالات متحده در یک عهدشکنی آشکار به طور یک طرفه از توافق برجام خارج شد و با این اقدام دوباره تحریم‌های علیه اقتصاد ما اعمال شدند. این امر به یک مانع واقعی در مقابل پیشرفت ایران تبدیل شده است. از عوارض تحریم‌های ظالمانه می‌توان به منفی شدن تراز سرمایه‌گذاری اشاره کرد. در واقع با اعمال تحریم اقتصاد ایران با بحران سرمایه‌گذاری منفی شد. کاهش سرمایه گذاری به سرعت به کاهش نرخ تولید ناخالص داخلی هم منجر می‌شود. بهتر است این‌طور بگویم که کشور چون نتوانست سرمایه گذاری کافی را جلب کند، رشدی که در این سالها تجربه کرده هم بی کیفیت بوده است. از سال 97 تاکنون رشد اقتصادی حاصل شده قبل از هر چیز از افزایش قیمت یا فروش نفت نشات گرفته تا تولید صنعتی. این مهم اجازه نداد تا به رشدهای هدفگذاری شده دست یابیم. البته که با افزایش بارش‌ها وضعیت بخش کشاورزی بهبود نسبی داشته است. این رویه 6 یا 7 ساله باعث شده که امروز کشور نیازمند حدی از سرمایه‌گذاری باشد که هم کاستی‌های چند سال اخیر را مرتفع کند و هم میزان تولید کالا و خدمات را شدت ببخشد تا از این راه مشاغل کشورمان هم پایدارتر شوند. ضربه بزرگ دیگری که تحریم‌ها وارد می‌کند این است که اجازه دسترسی به فناوری‌های روز را نمی‌دهد، آن هم در عصری که روزانه با جهش تکنولوژیک مواجه هستیم و گاه این رشد فناوری به شکل محیرالعقول و عجیب هم به نظر می‌رسد. تحریم همزمان با اینکه موجب منفی شدن سرمایه‌گذاری در اقتصاد ایران شده، امکان دستیابی به فناوری‌های روز را هم سلب کرده است.
