ازار مسافران ریلی در «گرداب»

محمدباقر تهرانی روزنامه نگار: قطار بن ریل در یکی از آخرین روزهای خرداد یعنی در روزهای اوج گرمای تابستان، مسافرانی را از همدان و تهران سوار کرده تا به مشهد برساند اما کمی بعد از ترک ایستگاه سمنان و ایستگاه گرداب که بعد از ایستگاه سمنان قرار دارد و بین این ایستگاه و ایستگاه دامغان، قطار ناگهان از حرکت می‌ایستد.با توجه به این که از اولین ساعات بامداد روز 29 خرداد قطار ایستگاه مبدأ یعنی همدان را ترک کرده می‌شود تخمین زد که در ساعات میانی روز یعنی یکی دو ساعت قبل از ظهر شرعی این اتفاق افتاده است.حالا تصور کنید در ساعاتی که تابش آفتاب به بالاترین حد خود می‌رسد آن هم در حاشیه کویر سمنان که به راحتی تپه‌های نمکی کویر قابل رویت است، عده‌ای مسافر شامل کودکان و کهنسالان در سالن‌های آهنی قطار گرفتار شده‌اند در حالیکه تهویه قطار بخاطر از کار افتادن دیزل کار نمی‌کند، سرویس‌های بهداشتی بسته شده و قابل استفاده نیست و چون در سکوی ایستگاه قطار متوقف نشده امکان پیاده شدن مسافران نیست و در واقع آن‌ها در واگن‌های بدون خنک کننده گیر افتاده و محبوس شده‌اند.تیم فنی قطار بعد از ناکامی در تعمیر دیزل از راه آهن می‌خواهند که لوکوموتیو دیگری از سمنان اعزام شود تا مسافران را از این شکنجه‌گاه نجات دهد. در نهایت بیش از 5 ساعت و به روایتی 6 ساعت لوکوموتیو جایگزین به محل رسیده و قطار حرکت می‌کند اما لوکوموتیو جدید هم امکان تهویه هوا ندارد. سرانجام دو ایستگاه بعد یعنی در ایستگاه امروان لوکوموتیو دیگری از نوع زیمنس که امکانات سرمایشی دارد با جایگزین لوکوموتیو دوم شده و پس از ان به سمت مشهد ادامه مسیر می‌دهد.شرح این ماجرا برای این بود که خواننده، زجری که مسافران این قطار در این چند ساعت کشیده‌اند را تصور کنند. کودکانی که بی تاب از گرما به والدین خود گله می‌کنند بزرگترهایی که کاری از دستشان بر نمی‌آید و در حالی که خود از گرما کلافه شده‌اند سعی دارند کودکانشان را آرام کنند. سالمندانی که بیشتر از جوان‌ترها نیار به سرویس بهداشتی دارند و کمتر از آن‌ها گرمای طاقت فرسا را می‌توانند تحمل کنند.اینکه چطور امکان پیش بینی وقوع این حوادث وجود دارد یا این که در این قبیل اتفاقات چه باید کرد حتماً محل مناقشه کارشناسان است. اما نکته‌ای که در آن هیچ مناقشه‌ای نیست این است که ناوگان ریلی ما مانند ناوگان هوایی و جاده‌ای سالهاست فرسوده شده و نیاز به نوسازی دارد. راه حل هم تنها باز شدن درهای مملکت به روی تکنولوژی روز دنیاست. باور کنید تحریم اصلاً فرصت نیست اگر هم بخواهد تبدیل به فرصت شود هزینه‌اش فاجعه بار است. فقط برای گروه خاصی درآمد زاست و نعمت محسوب می‌شود.این روزها که بازار وعده و وعید انتخاباتی گرم است تنها می‌توان از یکی از این طرف‌های منازعات و مناظرات انتخاباتی که تا نهایتاً 8 یا 15 روز دیگر رئیس جمهور آینده ایران می‌شود تقاضا کرد به جای وعده‌های سر خرمن تمام توان و تلاش خود را برای برچیدن بساط تحریم به کار گیرد که نفس همه مانند مسافران قطار بن ریل در نزدیکی ایستگاه گرداب، به تنگ آمده است.