محمد منان‌رئیسی عضو کمیسیون عمران مجلس: اخیراً متوجه شدیم که جمعی از کارشناسان که بین آنها شهردار کلان‌شهر، معاون وزیر و … حضور دارند، نامه‌ای به رئیس‌جمهور منتخب نوشتند که در آن خواستار در پیش گرفتن سیاست غلط عمودی‌سازی شدند و راه‌های رهایی از وضع موجود در بازار مسکن را توجه به بافت فرسوده، عدم عرضه زمین، کوچک‌سازی و … دانستند. بنده از ریاست‌جمهوری محترم استدعا می‌کنم از به‌کار بستن سیاست‌های نادرست و از پیش شکست خورده اجتناب کنندبا بررسی نمودارهای مرتبط با سرگذشت بازار مسکن در 50 سال اخیر به نتایج جالبی می‌رسیم. 50 سال گذشته، در آستانه انقلاب اسلامی، نسبت مسکن از جهت مصرفی بودن به سرمایه‌ای بودن آن، 80 به 20 است. این درحالی است که امروزه این نسبت بالعکس شده است. یعنی 80 درصد مسکن‌های تولید شده جنبه سرمایه‌ای دارند و کسی در آنها مستقر نمی‌شود. علت این موضوع، الگوی نادرست تولید مسکن است؛ الگوی نادرست یعنی انبوه‌سازی و الگوهای عمودی که ناکارآمدی آنها بر همگان اثبات شده است.طبق آمار رسمی، حد فاصل سال‌های 85 تا 95 ده میلیون و پانصدهزار واحد مسکونی ساخته شده است که در این مدت فقط دو میلیون و پانصدهزار نفر صاحب خانه شدند. بقیهٔ این تعداد می‌شود سوداگری. همین حالا در شهر تهران هم بین آپارتمان‌های انبوه‌سازی شده بسیاری از واحدها خالی از سکنه هستند. طبق برآوردها در تهران 300 الی 500 هزار واحد خالی داریم. درحالی‌که اگر زمین را به خود مردم واگذار کنیم و دولت فقط به اعمال ابزارهای تنظیم‌گری بپردازد، این تعداد به مراتب کاهش خواهد یافت. در این حالت شاهد جهش تولید و کاهش نرخ تورم خواهیم بود. انتظار می‌رود دولت آینده مرتکب این خطا نشود.اخیراً متوجه شدیم که جمعی از کارشناسان که بین آنها شهردار کلان‌شهر، معاون وزیر و … حضور دارند، نامه‌ای به رئیس‌جمهور منتخب نوشتند که در آن خواستار در پیش گرفتن سیاست غلط عمودی‌سازی شدند و راه‌های رهایی از وضع موجود در بازار مسکن را توجه به بافت فرسوده، عدم عرضه زمین، کوچک‌سازی و … دانستند. بنده از ریاست‌جمهوری محترم استدعا می‌کنم از به‌کار بستن سیاست‌های نادرست و از پیش شکست خورده اجتناب کنند.با توجه به اینکه فرهنگ کشور ما متشکل از فرهنگ اسلامی و ایرانی است، امکان هم‌سو شدن با سایر نقاط جهان را در بحث ساخت مسکن نداریم. قرار نیست که هر کاری در کشورهای دیگر انجام می‌شود را ما نیز تکرار کنیم. ساخت مسکن باید متناسب با زیست‌بوم و فرهنگ ملی باشد. برای مثال در ایران که 60 درصد بانوان، خانه‌دار هستند؛ نسخه مسکن باید با نسخه کشوری که اکثر زنان آن نیز شاغل و نیمی از روز بیرون خانه هستند؛ فرق کند. طبیعی است که نمی‌توان واحدهای 30، 40 و یا 50 متری را در ایران با این تعداد از زنان خانه دار، تجویز کرد.
