باران شاکری روزنامه نگار: ایران با دارا بودن ذخایر عظیم زغال سنگ، پتانسیل بالایی برای تولید این ماده معدنی دارد. با این حال، در سال‌های اخیر به دلیل عوامل مختلفی از جمله افزایش هزینه‌های تولید و بخشنامه‌های صادراتی، شاهد کاهش قابل توجهی در تولید زغال‌سنگ بوده‌ایم.
سعید صمدی، دبیر انجمن زغال سنگ در خصوص میزان تولید این ماده معدنی به اقتصاد آنلاین، گفت: سالانه در کشور حدود یک میلیون و 800 هزار تن زغال‌سنگ تولید می‌شود که به طور میانگین، هر فصل 400 تا 450 تن را پوشش می‌دهد.
وی ادامه داد: به دلیل ارزان بودن و دسترس بودن این ماده معدنی، با تقاضای شدید روبرو هستیم، اما ظرفیت تولیدی کشور جوابگو نمی‌باشد و مجبور به واردات سالانه یک و نیم میلیون تن زغال‌سنگ و کک از کشورهایی همچون روسیه، ترکیه، اندونزی و استرالیا هستیم.
دبیر انجمن زغال سنگ افزود: حوزه زغال‌سنگ شرایط خوبی نداشته و چون اساساً مصرف چندانی ندارد، این کالا صادرات محور است؛ به نحوی که به صورت عمومی 85 درصد تولیدات زغال‌سنگ حرارتی وارد بازارهای صادراتی می‌شود که ارزآوری خوبی برای کشور رقم می‌زند.
صمدی تصریح کرد: متاسفانه از ابتدای سال طبق بخشنامه دولت، صادرکنندگان باید ارز حاصل از صادرات خود را با نرخ نیمایی به دولت واگذار کنند که این امر عملاً صادرات زغال‌سنگ را غیراقتصادی کرده است؛ به نحوی که اگرچه هزینه‌های تولید به دلیل افزایش قیمت حدود 30 تا 40 درصد رشد داشته، اما صادرکنندگان مجبور هستند که ارز خود را با نرخ بسیار پایین به دولت بفروشند.
وی اظهار داشت: این وضعیت، بسیاری از صادرکنندگان زغال‌سنگ را با زیان‌های هنگفتی مواجه ساخته و توقف فعالیت و تعطیلی واحدهای تولیدی را رقم زده است؛ به طوری که تاکنون با کاهش 80 درصدی تولید زغال‌سنگ در کشور روبرو هستیم و به زودی معادن ما رو به تعطیلی خواهند رفت.
رئیس انجمن زغال‌سنگ درخصوص پیشنهاداتی به دولت چهاردهم در قالب کمک به وضعیت زغال‌سنگ کشور نیز گفت: دولت باید در صادرات زغال‌سنگ حرارتی تجدیدنظر کرده و دست صادرکنندگان را بگیرد.
صمدی تصریح کرد: برای افزایش تولید داخلی زغال‌سنگ متالوژی و کاهش وابستگی به واردات، باید به سمت قیمت‌گذاری واقعی این محصول حرکت کرده و با تعیین قیمت‌های واقعی برای زغال‌سنگ متالوژی، زمینه‌ای را فراهم کنیم که انگیزه تولیدکنندگان داخلی و سرمایه‌گذاری در این بخش تقویت شود.
وی اظهار داشت: این امر نه تنها به خودکفایی در تأمین این ماده اولیه کمک می‌کند، بلکه منجر به کاهش هزینه‌های تولید در صنایع پایین دستی مانند فولاد و افزایش رقابت پذیری آن‌ها در بازارهای جهانی خواهد شد.
